Pomeranian / szpic miniaturowy – wzorzec rasy FCI.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 05.03.1998.
ZARYS HISTORII RASY:
Szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhund) z epoki kamiennej, „canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie będących niemieckojęzycznymi, szpice wilcze znane są jako keeshondy, natomiast szpice miniaturowe – jako pomeraniany.
WRAŻENIE OGÓLNE :
Szpice urzekają z powodu swej pięknej, odstającej dzięki obfitemu podszyciu, szaty. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd.
ISTOTNE PROPORCJE:
Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT :
Szpic niemiecki jest zawsze uważny, żywotny i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski. Szpic niemiecki nie jest ani płochliwy, ani agresywny. Obojętność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego najbardziej niezwykłe cechy.
GŁOWA : OKOLICA MÓZGOCZASZKI :
Średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa. Stop: Od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy stromy.
OKOLICA TWARZOCZASZKI:
Nos:
Nos okrągły, mały i zupełnie czarny; u psa brązowego – ciemnobrązowy.
Kufa:
Kufa nie jest wydłużona i pozostaje w odpowiedniej proporcji do czaszki. U szpiców wilczych (keeshondów), dużych i średnich – stosunek długości kufy do długości czaszki wynosi ok. 2:3; u szpiców małych i miniaturowych – ok. 2:4.
Wargi:
Nie przesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fafli (fałd) w kącikach ust. Całkowicie czarne u psów wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. U szpiców małych i miniaturowych (pomeranianów) tolerowany jest brak kilku przedtrzonowców. Zgryz cęgowy dopuszczalny jest u wszystkich odmian szpiców.
Policzki:
Policzki delikatnie zaokrąglone, lecz nie pucołowate.
Oczy:
Oczy średniej wielkości, podłużnego kształtu, nieco skośne, ciemne. Powieki czarne u psów wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe.
Uszy:
Małe uszy, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.
SZYJA:
Średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym dużą kryzę.
TUŁÓW:
Górna linia:
Górna linia zaczyna się od koniuszków prosto noszonych, stojących uszu i łączy się delikatnym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Ogon o obfitym, powiewającym włosie, częściowo przykrywającym grzbiet, zaokrągla sylwetkę.
Kłąb/Grzbiet:
Wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w najkrótszy, jak to możliwe, prosty, mocny grzbiet.
Lędźwie:
Krótko związane, szerokie, mocne.
Zad:
Zad szeroki i krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa:
Głęboka, dobrze wysklepiona klatka piersiowa; dobrze rozwinięte przedpiersie.
Dolna linia:
Mostek sięga tak daleko do tyłu, jak to możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty.
Ogon:
Ogon osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w górę i zagięty do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa stabilnie nad grzbietem; okryty bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest tolerowany.
KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE :
Wrażenie ogólne:
Proste; dosyć szeroki front.
Łopatki:
Łopatka długa i dobrze kątowana. Ramię, które jest mniej więcej tej samej długości, tworzy z łopatką kąt 90°. Jest ona dobrze umięśniona i dobrze połączona z mostkiem.
Łokieć:
Łokieć mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani odstający, ani ustawiony podsiebnie.
Przedramię:
Przedramię średniej długości w stosunku do ciała; silne i zupełnie proste. Tył przedramienia dobrze owłosiony.
Śródręcze:
Mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° (w stosunku do pionu).
Przednie łapy:
Przednie łapy tak małe, jak to możliwe; okrągłe i zwarte – tzw. kocie łapy, z dobrze wysklepionymi palcami. Pazury i opuszki czarne u [psów] wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe.
KOŃCZYNY TYLNE :
Wrażenie ogólne:
Kończyny tylne bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych. Tylne kończyny proste i równoległe.
Udo i podudzie:
Udo i podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano:
Kolano mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie odchylane na zewnątrz, ani do środka.
Śródstopie:
Śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe względem podłoża.
Tylne łapy:
Tylne łapy tak małe, jak to możliwe; zwarte, z dobrze wysklepionymi palcami – tzw. kocie łapy. Grube opuszki. Kolor pazurów i opuszków – tak ciemny, jak to możliwe.
CHÓD/RUCH :
Szpic niemiecki porusza się prosto do przodu, z dobrą akcją kończyn tylnych, płynnie i sprężyście.
SKÓRA:
Skóra równomiernie napięta, bez zmarszczek.
SZATA: WŁOS:
Szpic niemiecki ma podwójną szatę: długi, prosty, odstający włos okrywowy i krótkie, gęste, wełniste podszycie. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą.
[Włos] Nie może być falisty, kędzierzawy, ani sznurowy; na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki okryte gęstą grzywą. Tył przednich kończyn dobrze opiórowany; tylne kończyny mają obfite pióra od zadu do stawów skokowych. Ogon obficie owłosiony.
Szpic miniaturowy/Pomeranian:
Czarna, brązowa, biała, pomarańczowa, szara cieniowana (wilczasta), inne maści.
Czarny szpic:
Czarny szpic musi mieć także czarne podszycie i skórę; wierzchni kolor musi być lśniąco czarny, bez śladu białych czy innych znaczeń.
Brązowy szpic:
Brązowy szpic powinien być jednolicie ciemnobrązowy.
Biały szpic:
Szata powinna być czysto biała, zwłaszcza bez śladu żółci, która zdarza się często, szczególnie na uszach.
Pomarańczowy szpic:
Pomarańczowy szpic powinien być równomiernego, średnio nasyconego koloru.
Szary cieniowany (wilczasty) szpic wilczy/Keeshond:
Kolor szary cieniowany (wilczasty) to srebrno szary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha; towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą, krótką brew. Grzywa i pierścień na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i tylne kończyny bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w bladym, srebrno szarym odcieniu.
Szpice innych maści:
Określenie „inne maści” zawiera w sobie wszystkie odcienie kolorów, takie jak: kremowy, kremowo-śniady, pomarańczowo-śniady, czarny podpalany oraz łaciaty (zawsze z dominującą bielą). Czarne, brązowe, szare lub pomarańczowe łaty muszą być równomiernie rozłożone na całym tułowiu.
WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:
Wysokość w kłębie:
a) Szpic wilczy/Keeshond: 49 cm +/- 6 cm.
b) Szpic duży: 46 cm +/- 4 cm.
c) Szpic średni: 34 cm +/- 4 cm.
d) Szpic mały: 26 cm +/- 3 cm.
e) Szpic miniaturowy/Pomeranian: 20 cm +/-2 cm. poniżej 18 cm – niepożądane.
Waga:
Każda odmiana szpica niemieckiego powinna mieć wagę proporcjonalną do wielkości.
WADY:
Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
POWAŻNE WADY:
•Wady budowy.
•Zbyt płaska głowa; wyraźnie jabłkowata głowa.
•Cielisty kolor nosa, powiek i warg.
•Brak zębów u szpica wilczego (keeshonda), dużego i średniego.
•Wady ruchu.
•U szarego cieniowanego (wilczastego) szpica brak wyraźnych znaczeń na twarzoczaszce.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
•Agresja lub nadmierna bojaźliwość.
•Niezasklepione ciemiączko.
•Przodozgryz lub tyłozgryz.
•Ektropia lub entropia.
•Półstojące uszy.
•Wyraźne białe łaty u szpica, który nie jest biały. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.