Zdrowie pomeranianów to podstawowe zagadnienie, z którym powinien się zapoznać każdy, kto planuje zakup psa tej rasy.
Pomeranian inaczej szpic miniaturowy jest rasą długowieczną. Za średnią długość życia przyjmuje się 12-18 lat. Ta rasa psów ma „przypisane” choroby typowe dla rasy, ale są to przypadłości na które również zapadają mieszańce. Ludzie również chorują…
Dlatego bardzo ważne jest uświadomienie sobie przed przyjęciem do swojego domu psa, tej czy innej rasy, że w każdym programie hodowlanym mogą pojawić się jednostki z problemami zdrowotnymi. Często nie są one wynikiem zaniedbań hodowcy, a wynikają z braku dostępnych narzędzi takich jak testy genetyczne na poszczególne choroby.
Zdrowie pomeranianów, a właściwie jednostki chorobowe, które dotyczą jednakowo innych małych ras : Chihuahua, Maltańczyk, Pudel miniaturowy… zostały opisane w skrócie poniżej:
1. Hipoglikemia u pomeranianów
to niski stan cukru we krwi. Może wystąpić u młodych Pomeranianów , Maltańczyków, Chihuahua i innych ras miniaturowych. To jeden z najczęstszych problemów zdrowotnych, na jaki mogą się natknąć nowi właściciele. Aby uniknąć tego problemu, powinniście dowiedzieć się jaki jest mechanizm powstawania tego problemu.
Niektórym pomeranianom, ale również innym rasom miniaturowym brakuje zdolności zatrzymania wystarczającej ilości glikogenu, który jest cukrem we krwi odpowiedzialnym za dostarczanie energii. Po wyczerpaniu zapasów glikogenu ich ciała zaczynają używać tłuszcz w celu uzyskania energii. Kiedy zużywają cały tłuszcz, pojawiają się objawy i problemy związane z hipoglikemią. Malutkie szczenięta prawie nie przechowują tłuszczu. Tłuszcz jest paliwem, a poziom cukru spada, gdy jest go za mało. Pies dorosły może to lepiej zrównoważyć.
Najczęstszą przyczyną jest stres (tj. zmiana domu na nowy,nowi ludzie, nowe otoczenie…) lub brak wystarczającej ilości jedzenia (zaniedbanie nowych właścicieli odpowiedniej częstotliwości podawania posiłków lub brak wystarczającej ilości jedzenia).
Należy mieć to na uwadze, gdy planujemy pochwalić się nowym maleństwem przed znajomymi i zabieramy go wszędzie ze sobą. Dobrze jest, ten czas zaplanować tak, żeby szczeniak pomeraniana miał jak najmniej stresu, a jego plan dnia z posiłkami włącznie nie odbiegał od tego, jaki był u hodowcy. Wszelkie zmiany wprowadzajmy powoli, systemem „małych kroków”.
Zdarza się, że hipoglikemia jest też efektem wtórnym wywołanym przez infekcję lub chorobę. Guardia i coccidia też mogą być przyczyną hipoglikemii. Szczenięta, które są mniejsze od normalnych dla rasy, są bardziej skłonne do hipoglikemii. Ważne by mieć to na uwadze, szukając małego szczeniaka z każdej rasy i być świadomym ich specjalnych potrzeb. Przede wszystkim specjalnej rutyny dokarmienia, aby uniknąć hipoglikemii.
Na szczęście maleństwa wyrastają z tego problemu. Ta przypadłość u dorosłych psów zdarza się rzadko, a psy z tą przypadłością nie powinny być rozmnażane.
Objawy:
– ciężkie wyczerpanie,
– szczeniak leżący na boku, oczy odwrócone
– szczenię zachowujące się jak pijane
– pomeranian, który się nie budzi
– szczękościsk lub/i zimne i blade dziąsła
– w ciężkich przypadkach mogą wystąpić drgawki
– w wyjątkowo ciężkich przypadkach może dojść do śmierci
– zwiększone pragnienie
– utrata apetytu.
Szczęśliwie możemy zapobiegać hipoglikemii!
1.Upewnij się, że twój szczeniak pomeraniana je posiłki kilka razy dziennie.
2. Ograniczaj stres – zezwól swojemu szczeniakowi dopasować się do Ciebie i nowego domu przed podjęciem długich wycieczek.
3. Wychodząć, upewnij się, że masz jedzenie dla swojego szczeniaka.
4. Nie bierz swojego szczeniaka na wycieczki dłuższe niż 2 godziny na raz przez kilka pierwszych tygodni.
Pierwsza pomoc przy hipoglikemii:
- przy pierwszychobjawach jak najszybciej podaj psu posiłek.
- w przypadku gdy maluch nie chce przyjąć posiłku, należy podać mu skoncentrowany cukier – miód, syrop klonowy. Należy się upewnić, że szczenię nie zachłystuje się podanym pokarmem. Jeśli tak się dzieje to należy wcierać miód czy inne źródło skoncentrowanego cukru w dziąsła. Czasem zabieg trzeba powtórzyć kilkukrotnie ( co około 5 minut powtórzone 3 razy) zanim pojawią się efekty.
- w momencie gdy poziom cukry spada, szczenię nie może kontrolować temperatury swojego ciała. Trzeba ogrzać takiego szczeniaka okrywając kocem z termoforem (np. butelka z ciepłą wodą)
- jeśli pies nie poprawia się po wcieraniu źródła cukru na dziąsła (zwykle powinien poprawić się w ciągu 10-20 minut), lub jego stan wskazuje na zapadanie w śpiączkę, będzie potrzebował natychmiastowej pomocy weterynaryjnej. W klinice weterynaryjnej pies prawdopodobnie otrzyma cukier podawany w postaci iniekcji, będzie ogrzewany i monitorowany do czasu, aż poziom glukozy we krwi będzie prawidłowy i pies będzie chciał jeść.
Warto zauważyć, że hipoglikemia występuje u wielu małych ras. Potrzebujesz pomocy – natychmiast skontaktuj się z hodowcą. Hodowca jest zazwyczaj najbardziej kompetentną osobą, z którą możesz skontaktować się, gdy potrzebujesz pomocy dla swojego szczeniaka! Nawet jeśli nie będzie w stanie pomóc sam to na pewno skieruje was do kompetentnego w danej jednostce chorobowej lekarza weterynarii. Wielu weterynarzy nie zajmuje się tak niewielkimi rasami, a hodowca może znać pewne wskazówki, których nie ma weterynarz.
Reasumując, wysoce niewłaściwym jest zrzucanie winy na hodowcę, ponieważ w tym wypadku zdrowie pomeranianów w dużej mierze zależy od ich właścicieli i ich szybkiej reakcji.
2. Patella Luxation – Zwichnięcie rzepki kolanowej
to kolejny problem kładący cień na zdrowie pomeranianów i innych małych ras takich jak: pomeranian, pekińczyk, terier…, nawet niektórych kotów.
Rzepki kolanowe mogą wymykać się z miejsca i spowodować ból psa podczas ruchu. Często oznaki tego są takie, że gdy pies idzie / biegnie, co kilka kroków trzyma jedną z tylnych nóg w górze. Inne oznaki to, że pies nieustannie wyciąga nogę do tyłu, usiłując wcisnąć chrząstkę z powrotem na miejsce.
Wyróżniono cztery stopnie PL:
- stopień 0 –rzepka nie uległa zwichnięciu,
- stopień 2 – rzepka jest możliwa do zwichnięcia w czasie badania lub przy spontanicznym ruchu zwierzęcia. Po zwichnięciu pozostaje poza bloczkiem, (mimo wycofania nacisku palca), jednak repozycja następuje samoistnie przy którymś kolejnym ruchu kończyną lub popchnięciu palcem,
- stopień 3 – rzepka jest zwichnięta, daje się w trakcie badania wprowadzić do bloczka pod naciskiem palca, jednak po ustaniu tego nacisku ponownie ulega zwichnięciu,
- stopień 4 – rzepka jest stale zwichnięta i niemożliwa do repozycji.
Każda opinia lekarska, która skłania się ku operacji powinna być skonsultowana z drugim specjalistą.
Zarówno środowisko ( odpowiednie żywienie i opieka ) jak i genetyczne predyspozycje mogą wpłynąć na ten problem. Szczególna troska o prawidłową dietę, dbanie oto by pomeranian nie zeskakiwał z wysokich stopni, mebli, łóżka… ćwiczenia poprawiające muskulaturę ciała – spacery a nawet pływanie !! 🙂
3. Zapadająca się tchawica
przypadłość typowa dla psów małych ras. Dzieje się tak, gdy pierścienie tchawicy słabną i zapadają się powodując kaszel u psa. Choroba pojawia się najczęściej u psów w wieku około 6 lat.
Psy kaszlą i brzmią trochę jak gęś lub kot próbujący pozbyć się kuli z włosów, zwłaszcza po podnieceniu lub po aktywności fizycznej. Większość przypadków może być leczona przez lekarza. Ciężkie przypadki nie są tak powszechne. Każdy, kto podejrzewa to u swojego pomeraniana, powinien udać się do weterynarza. Jeśli zdjęcie RTG nie będzie jednoznaczne, lekarz może zlecić wykonanie tracheobronchoskopii ( wprowadzenie małej kamerki do światła tchawicy).
Trzeba pamiętać, że jest wiele powszechnych powodów , które wywołują kaszel u psa, a nie są związane z zapadającą się tchawicą: otyłość, guzy w okolicy tchawicy, zapalenie płuc, chroniczne zapalenie oskrzeli,alergie, podrażnienie dróg oddechowych wywołane kurzem czy dymem papierosowym,problemy z sercem, czy nawet zbytnie podniecenie…
Zapobiegawczo utrzymuj swojego pomeraniana w dobrej kondycji fizycznej. Podczas spacerów używaj szelek zamiast tradycyjnej obroży. Nie narażaj psa na wdychanie kurzu, dymu papierosowego czy innych substancji drażniących. Bardzo ważne jest odpowiednie żywienie pomeraniana, które pomoże w utrzymaniu odpowiedniej wagi oraz funkcjonowaniu całego organizmu.
4. Alopecia X, BSD – Black Skin Disease
BSD i Alopecia X to określenie tej samej jednostki chorobowej. Alopecia X oznacza utratę włosów z powodu znanej przyczyn ( X – niewiadoma).
BSD jest problemem Pomeranianów, Keeshond, Alaskan Malamut, Chow Chow i Miniaturowych Pudli.
Objawy to utrata włosów na ciele, głównie na obszarze grzbietu, ogonie i plecach. Głowa i nogi zwykle nie są zmienione. Psy dotknięte chorobą nie mają innych niż łysienie problemów zdrowotnych związanych z samym BSD. W przeciwieństwie do innych chorób nie cierpią z powodu swędzenia skóry czy bólu.
Obecnie nie ma testów umożliwiających identyfikację nosicieli. Taki test pomógł by hodowcom wyeliminować występowanie tej choroby.
Nie ma znanych faktów na temat tego, w jaki sposób jest przekazywana. Ten stan może pojawić się u psa w wieku od 1-6 lat. Bez względu na to, jak ostrożnie lub etycznie hodowcy próbują eliminować tą chorobę, trzeba założyć, że może się ona pojawić w każdym programie hodowlanym.
Z pewnością, gdy pomeranian zaczyna tracić sierść należy niezwłocznie wykonać badania: badanie krwi i moczu, biopsja skóry, badanie tarczycy oraz hormonów nadnerczy. Testy te pomogą wykluczyć świerzb lub inne roztocza, alergie czy chorobę tarczycy czy też nadnerczy lub inne…
W przypadku psów z BSD ważne jest odpowiednie żywienie, najbardziej idealna wydaje się dieta RAW/ BARF. Oparta jest ona wyłącznie na naturalnych składnikach, bez dodatków chemicznych konserwantów, emuglatorów, etc. Niektóre źródła podają, że kastracja/sterylizacja może pomóc.
Skórę należy chronić przed czynnikami zewnętrznymi. Miękkie ubranka z naturalnych tkanin powinny pomóc w ochronie przed zimnem i/lub promieniami UV. Konieczna jest odpowiednia pielęgnacja skóry.
Włos u pomeranianów z BSD odrasta po kilku miesiącach (6-9), ale może choć nie musi ponownie wypaść.
Badania nad chorobą są w tracie, ale mogą potrwać jeszcze długo… Pomimo, że zdrowie pomeranianów każdy hodowca stawia na pierwszym miejscu.
5. Niedoczynność tarczycy.
Pomeraniany zapadają czasem na niedoczynność tarczycy, czyli niedobór hormonu tarczycy. Prowadzi to przede wszystkim do zaburzeń metabolizmu u psów:
- letarg, brak zainteresowania zabawą, częste drzemki, szybkie zmęczenie podczas spacerów,
- przyrost wagi, często bez zwiększonego apetytu, ale też spadek masy, zaburzenia trawienia: biegunki lub zatwardzenia,
- nawracające infekcje skóry i/lub sucha skóra,
- wzmożone pragnienie,
- utrata włosów, szczególnie na ogonie i grzbiecie (“ogon szczura”),
- przebarwienia i zgrubienia skóry, szczególnie w miejscach pozbawionych włosa,
- nietolerancja chłodu,
- powolne tętno/ lub „galopujący” rytm serca,
- nawracające infekcje ucha,
- poważne zmiany behawioralne takie jak nieprowokowana agresja, przechylanie głowy, drgawki, lęk, kompulsywność,
- depresja.
Diagnoza opiera się na badaniu krwi i moczu. Zdarza się, ze pomimo występujących niektórych objawów nie ma potwierdzenia choroby w wynikach. Należy wtedy ponowić badania za jakiś czas. Leczenie, na podaniu sztucznego hormonu w postaci tabletki.
6. Otwarte ciemiączko u pomeranianów
to delikatne miejsce, tak jak u ludzkich dzieci. Czasem pomeraniany rodzą się z otwartym ciemiączkiem, szczególnie te bardzo małe. Przez większość czasu jest to stan nieszkodliwy i większość z nich zamyka się w miarę starzenia się psa. Od czasu do czasu ciemiączko nigdy się nie zamyka. Trzeba zauważyć, że nie jest to śmiertelne ani bolesne, ale warto pamiętać, aby uniknąć uderzenia psa w głowę lub szczególnie w miękki punkt. Chociaż przy ogólnym rozmiarze dorosłego pomeraniana wypada bardzo dbać o jego drobne ciałko, niezależnie czy ciemiączko jest otwarte czy zamknięte. 😉
Godnym uwagi jest fakt, że zdrowie pomeranianów w dużej mierze zależy od przyszłego właściciela. Odpowiednie >>żywienie<< , utrzymanie psa w doskonałej kondycji fizycznej to klucz do sukcesu – zdrowego pomeraniana.
7. Serce
zdrowie pomeranianów czasem może być zachwiane przez przypadłości związane z sercem. Choroby serca często są efektem złego stylu życia: otyłość, słaba kondycja fizyczna, niewłaściwe żywienie. Ważnym aspektem w utrzymaniu zdrowego pomeraniana jest właściwe żywienie i ruch.
Najczęstszą przypadłością u pomeranianów są szmery lub powiększone serca. W większości przypadków są niegroźne i nie wpływają na długowieczność.