Pomeranian / szpic miniaturowy – wzorzec rasy FCI.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 05.03.1998.

ZARYS HISTORII RASY:

Szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhund) z epoki kamiennej, „canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach nie będących niemieckojęzycznymi, szpice wilcze znane są jako keeshondy, natomiast szpice miniaturowe – jako pomeraniany.

WRAŻENIE OGÓLNE :

Szpice urzekają z powodu swej pięknej, odstającej dzięki obfitemu podszyciu, szaty. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd.

ISTOTNE PROPORCJE:

Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT :

Szpic niemiecki jest zawsze uważny, żywotny i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski. Szpic niemiecki nie jest ani płochliwy, ani agresywny. Obojętność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego najbardziej niezwykłe cechy.

GŁOWA : OKOLICA MÓZGOCZASZKI :

Średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa. Stop: Od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy stromy.

OKOLICA TWARZOCZASZKI:

Nos:

Nos okrągły, mały i zupełnie czarny; u psa brązowego – ciemnobrązowy.

Kufa:

Kufa nie jest wydłużona i pozostaje w odpowiedniej proporcji do czaszki. U szpiców wilczych (keeshondów), dużych i średnich – stosunek długości kufy do długości czaszki wynosi ok. 2:3; u szpiców małych i miniaturowych – ok. 2:4.

Wargi:

Nie przesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fafli (fałd) w kącikach ust. Całkowicie czarne u psów wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe. Szczęka i żuchwa oraz uzębienie: Szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. U szpiców małych i miniaturowych (pomeranianów) tolerowany jest brak kilku przedtrzonowców. Zgryz cęgowy dopuszczalny jest u wszystkich odmian szpiców.

Policzki:

Policzki delikatnie zaokrąglone, lecz nie pucołowate.

Oczy:

Oczy średniej wielkości, podłużnego kształtu, nieco skośne, ciemne. Powieki czarne u psów wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe.

Uszy:

Małe uszy, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.

SZYJA:

Średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym dużą kryzę.

TUŁÓW:

Górna linia:

Górna linia zaczyna się od koniuszków prosto noszonych, stojących uszu i łączy się delikatnym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Ogon o obfitym, powiewającym włosie, częściowo przykrywającym grzbiet, zaokrągla sylwetkę.

Kłąb/Grzbiet:

Wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w najkrótszy, jak to możliwe, prosty, mocny grzbiet.

Lędźwie:

Krótko związane, szerokie, mocne.

Zad:

Zad szeroki i krótki, nie opadający.

Klatka piersiowa:

Głęboka, dobrze wysklepiona klatka piersiowa; dobrze rozwinięte przedpiersie.

Dolna linia:

Mostek sięga tak daleko do tyłu, jak to możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty.

Ogon:

Ogon osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w górę i zagięty do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa stabilnie nad grzbietem; okryty bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest tolerowany.

KOŃCZYNY: KOŃCZYNY PRZEDNIE :

Wrażenie ogólne:

Proste; dosyć szeroki front.

Łopatki:

Łopatka długa i dobrze kątowana. Ramię, które jest mniej więcej tej samej długości, tworzy z łopatką kąt 90°. Jest ona dobrze umięśniona i dobrze połączona z mostkiem.

Łokieć:

Łokieć mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani odstający, ani ustawiony podsiebnie.

Przedramię:

Przedramię średniej długości w stosunku do ciała; silne i zupełnie proste. Tył przedramienia dobrze owłosiony.

Śródręcze:

Mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° (w stosunku do pionu).

Przednie łapy:

Przednie łapy tak małe, jak to możliwe; okrągłe i zwarte – tzw. kocie łapy, z dobrze wysklepionymi palcami. Pazury i opuszki czarne u [psów] wszystkich maści; u psów brązowych – ciemnobrązowe.

KOŃCZYNY TYLNE :

Wrażenie ogólne:

Kończyny tylne bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych. Tylne kończyny proste i równoległe.

Udo i podudzie:

Udo i podudzie mniej więcej równej długości.

Kolano:

Kolano mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie odchylane na zewnątrz, ani do środka.

Śródstopie:

Śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe względem podłoża.

Tylne łapy:

Tylne łapy tak małe, jak to możliwe; zwarte, z dobrze wysklepionymi palcami – tzw. kocie łapy. Grube opuszki. Kolor pazurów i opuszków – tak ciemny, jak to możliwe.

CHÓD/RUCH :

Szpic niemiecki porusza się prosto do przodu, z dobrą akcją kończyn tylnych, płynnie i sprężyście.

SKÓRA:

Skóra równomiernie napięta, bez zmarszczek.

SZATA: WŁOS:

Szpic niemiecki ma podwójną szatę: długi, prosty, odstający włos okrywowy i krótkie, gęste, wełniste podszycie. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą.

[Włos] Nie może być falisty, kędzierzawy, ani sznurowy; na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki okryte gęstą grzywą. Tył przednich kończyn dobrze opiórowany; tylne kończyny mają obfite pióra od zadu do stawów skokowych. Ogon obficie owłosiony.

Szpic miniaturowy/Pomeranian:

Czarna, brązowa, biała, pomarańczowa, szara cieniowana (wilczasta), inne maści.

Czarny szpic:

Czarny szpic musi mieć także czarne podszycie i skórę; wierzchni kolor musi być lśniąco czarny, bez śladu białych czy innych znaczeń.

Brązowy szpic:

Brązowy szpic powinien być jednolicie ciemnobrązowy.

Biały szpic:

Szata powinna być czysto biała, zwłaszcza bez śladu żółci, która zdarza się często, szczególnie na uszach.

Pomarańczowy szpic:

Pomarańczowy szpic powinien być równomiernego, średnio nasyconego koloru.

Szary cieniowany (wilczasty) szpic wilczy/Keeshond:

Kolor szary cieniowany (wilczasty) to srebrno szary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha; towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą, krótką brew. Grzywa i pierścień na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i tylne kończyny bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w bladym, srebrno szarym odcieniu.

Szpice innych maści:

Określenie „inne maści” zawiera w sobie wszystkie odcienie kolorów, takie jak: kremowy, kremowo-śniady, pomarańczowo-śniady, czarny podpalany oraz łaciaty (zawsze z dominującą bielą). Czarne, brązowe, szare lub pomarańczowe łaty muszą być równomiernie rozłożone na całym tułowiu.

WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA:

Wysokość w kłębie:

a) Szpic wilczy/Keeshond: 49 cm +/- 6 cm.

b) Szpic duży: 46 cm +/- 4 cm.

c) Szpic średni: 34 cm +/- 4 cm.

d) Szpic mały: 26 cm +/- 3 cm.

e) Szpic miniaturowy/Pomeranian: 20 cm +/-2 cm. poniżej 18 cm – niepożądane.

Waga:

Każda odmiana szpica niemieckiego powinna mieć wagę proporcjonalną do wielkości.

WADY:

Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.

POWAŻNE WADY:

•Wady budowy.

•Zbyt płaska głowa; wyraźnie jabłkowata głowa.

•Cielisty kolor nosa, powiek i warg.

•Brak zębów u szpica wilczego (keeshonda), dużego i średniego.

•Wady ruchu.

•U szarego cieniowanego (wilczastego) szpica brak wyraźnych znaczeń na twarzoczaszce.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

•Agresja lub nadmierna bojaźliwość.

•Niezasklepione ciemiączko.

•Przodozgryz lub tyłozgryz.

•Ektropia lub entropia.

•Półstojące uszy.

•Wyraźne białe łaty u szpica, który nie jest biały. Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany. Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.

Żródło: http://www.zkwp.pl/zg/wzorce/97.pdf

error: Content is protected !!